Vanaf het moment dat ik me een beetje politiek bewust werd, was ik gefascineerd door het IJzeren Gordijn en de Muur van Berlijn. Het idee om mensen te verbieden om het land te verlaten en op te te schieten wanneer de het toch probeerden, vond ik bizar en onmenselijk.

Tijdens het vijf jaar van het middelbaar onderwijs (het toenmalig Katholiek Gelder Lyceum in Arnhem) organiseerde mijn middelbare school studiereizen naar het buitenland. Meestal koos je een bestemming die paste bij de talen die in je studiepakket zaten. De wat 'alternatieve' klasgenoten gingen overigens naar België. Maar gezien mijn fascinatie met de muur en de positie van Berlijn koos ik voor die stad, hoewel Duits niet tussen mijn 7 afstudeervakken zat.

Dus ging ik met een groep leraren en klasgenoten in het voorjaar van 1972 naar Berlijn, als 16-jarige. Dat was een hele dagreis, omdat je twee keer door het IJzeren Gordijn moest. Berlijn werd namelijk omringd door de 'Deutsche Demokratische Republik'. Om een visum te krijgen, moest je die naam voluit schrijven, een mooi staaltje van leugenachtige hypocrisie. Ik denk er nog wel eens aan als ik de term 'Vlaams Belang' tegenkom...

Het IJzeren Gordijn passeren betekende een lang oponthoud met nauwgezette controles van je papieren. Bij het binnengaan van West-Berlijn keken de VoPo's (Volkspolizei) met een spiegel onder de bus om te checken of er geen vluchteling was verstopt.

We gingen ook een dag naar het communistische Oost-Berlijn. Een stad 'geregeerd door het volk' waar je niet naar het andere Berlijn mocht dat geregeerd werd door het grootkaptaal. De gids was opvallend hypocriet.

In de avond gingen we daar naar een theateropvoering over Galileo Galiliei, waarschijnlijk het stuk van Bertold Brecht. Galiliei moest zijn wetenschappelijke bevindingen ontkennen om niet in nog meer moeilijkheden met de kerk te komen dan waar hij al in zat. Zo werd het althans gepresenteerd in dat stuk. Het was toen godslastering om te beweren dan te aarde om de zon draaide in plaats van andersom. Zaken ontkennen en verloochenen was echter dagelijks werk in de toenmalige 'Deutsche Demokratische Republik'.